Rozwój w sporcie obejmuje wiele wymiarów, które odpowiednio kształtowane oraz wykorzystywane, w formie wzajemnej współpracy i przenikania się, są receptą na sukces. Pierwszy aspekt, który warto przedstawić, czyli sprawność fizyczna to określone możliwości wykonania różnorodnych form ruchu wyznaczone poziomem rozwoju, cech motorycznych, morfologicznych, funkcji fizjologicznych i psychicznych.” Odzwierciedla ona wysoki stan funkcji i narządów ustroju, a także wyróżnia się efektywnym rozwiązywaniem wszechstronnych zadań ruchowych. Treningiem zdolności kształtujemy cechy sprawności, które przybierają pewien poziom i przejawiają się w określony dla dyscypliny sposób. Na jej stopień istotny wpływ mają cechy motoryczne, a więc możliwości ruchowe organizmu. Wyróżniamy trzy podstawowe cechy: siłę, szybkość i wytrzymałość, czyli cechy mierzalne. Dodatkowo, takie właściwości jak zwinność (koordynacja ruchowa), gibkość i skoczność, a więc funkcje szybkości i siły. Wszystkie te cechy dyscyplina, jaką jest kick-boxing kształtuje, oraz wymaga ich rozwoju, jak i wzajemnego uzupełniania się w celach rywalizacji. Ciężko jest w tym sporcie skupić się tylko na jednej z nich (np. sile), którą trudno będzie sportowcowi spożytkować w danym miejscu i czasie oraz znieść trudy kondycyjne walki.
Technika
Technika, to kolejny z aspektów, które rozwijać można zarówno w sporcie, jak na miejscu pracowniczym. Definiujemy jako nawyk czuciowo-ruchowy, umożliwiający osiąganie zamierzonych celów sportowych lub zawodowych w sposób niezwykle pewny, sprawny, ekonomiczny, oraz często wchodząc w stan nieświadomości wtórnej. Jest sposobem wykonania danego zadania ruchowego, określonego wymogami dyscypliny lub zawodu. Technika to „sposób wytworzenia zadania ruchowego określony przepisami uwzględniający cechy somatyczne, motoryczne i psychiczne”. Jest względnie trwałą zmianą zachowania, która to nie wynika z rozwoju naturalnego, a z systematycznych ćwiczeń lub nabytego doświadczenia. Nawyk ruchowy to forma reakcji i czynności ustroju, nabyta dzięki ćwiczeniom. Jego powstanie warunkowane jest powstaniem struktury neurofizjologicznej w układzie nerwowym sportowca. Proces przygotowania technicznego należy rozumieć jako kształtowanie nawyków ruchowych charakterystycznych dla danej dyscypliny. Doskonaląc technikę osoba przechodzi przez kolejne, związane ze sobą etapy jej rozwoju. Po udzieleniu ćwiczącemu wyczerpujących informacji przez trenera lub przełożonego, sportowiec lub pracownik przystępuje do wyobrażenia i ułożenia sobie w głowie konkretnego ruchu, następnie stara się przećwiczyć daną technikę, dzięki powtarzaniu jej. Zaczyna od powolnych ruchów i skupianiu się na prawidłowym wykonywaniu wszystkich elementów, dąży jednak ku jak najszybszemu i świadomemu wykonaniu danego ruchu oraz korygowaniu ewentualnych błędów. Kształtując technikę, osoba zyskuje automatyzację i stabilizację konkretnego ruchu (ucząc, trener powinien rozpoznać, co jest błędem, a co indywidualną zdolnością zawodnika, która może stać się jego atutem).Opanowana technika wyróżnia się jednoznacznym celem ruchu oraz właściwie zaakcentowanymi przedziałami czasowo-przestrzennymi, cechuje ją również odpowiednio dobrana faza napięć i rozluźnień mięśni, wysoka elastyczność, jak i umiejętność przewidzenia zdarzeń.
Taktyka
Kolejnym aspektem jest taktyka, czyli przemyślany sposób prowadzenia rywalizacji. Można stwierdzić, iż osiąganie zakładanych celów jest zależne od stopnia zbliżenia przebiegu treningu do warunków, z jakimi spotyka się sportowiec podczas zawodów. Rezultaty osiągane w sporcie bardzo rzadko są dziełem przypadku, czy działania prostego. Nauka taktyki wykorzystuje takie elementy, jak: sposób walki przyszłego konkurenta, przepisy walki, założenia jej prowadzenia, warunki klimatyczne, strefy czasowe. Uzyskanie przewagi nad przeciwnikiem jest związane z mobilizacją wszystkich sił fizycznych i psychicznych. Przechodząc dalej, z dwóch perfekcyjnie przygotowanych zawodników pod względem sprawnościowym i technicznym, przewagę uzyskuje zawodnik, który spokojniej, w sposób przemyślany prowadzi swoją walkę na ringu.Celem taktyki jest wygrana, a więc zdobycie, utrzymanie i wykorzystanie przewagi nad konkurentem sportowym. Dyscypliny wyczynowe, takie jak kick-boxing, wymagają od sportowca umiejętności przewidywania działań przeciwnika, sprawności procesów decyzyjnych oraz opanowania dużego i złożonego zakresu ruchów wykonywanych w odpowiednim tempie, szybkości, sile, dokładności i rytmie. W sportach wyczynowych o sukcesie często decyduje zmobilizowanie wszystkich sił fizycznych i psychicznych w krótkim odcinku czasu. Umiejętność dyscypliny i nawyki kształtują odpowiednio dobrane metody ćwiczeń. W nowoczesnej metodyce treningu sportowego istotna jest taka organizacja zadań treningowych, by elementy takie jak przygotowanie sprawnościowe, techniczne, taktyczne i psychiczne wzajemnie się przenikały, warunkowały i wspomagały. Istotne jest też umożliwienie zarówno sportowcowi, jak i pracownikowi kształtowania własnych rozwiązań taktycznych poprzez rozwijanie twórczego myślenia, umiejętności analizowania i obiektywnego oceniania sytuacji, ponieważ nie istnieje możliwość przewidzenia wszystkich , które mogą się wydarzyć. W ogromnej mierze przygotowanie taktyczne zależy od cech psychofizycznych osoby, dlatego nie można narzucać mu schematów, lecz należy podejść do niego indywidualnie i wydobyć z niego co najlepsze, by osiągnąć większą efektywność.
Psychologia
Psychologia jest dziedziną, która zajmuje się pracą nad sportowcem lub pracownikiem tak, by zyskał swoją pełną dyspozycyjność psychiczną. Poziom rywalizacji w sporcie wyczynowym jest dziś bardzo wyrównany i często to właśnie czynnik osobowościowy decyduje o wygranej. W czasie współzawodnictwa zawodnik musi zaprezentować pełnię swych możliwości, na co pozwala trening umiejętności psychologicznych. Psychikę można trenować, tak jak ciało. Warto to robić, aby zyskać kontrolę nad własnymi stanami emocjonalnymi, umiejętność opanowania, zdolność koncentracji, zaufanie do siebie i swych możliwości oraz pewność. “Lepiej jest mieć silny umysł niż naturalny talent. Osiemdziesiąt procent gry odbywa się w umyśle”.
Stan flow
Celem treningu psychologicznego jest stan flow (przypływ), który możemy przedstawić, jako optymalny poziom świadomości, w którym sportowiec czuje się bardzo dobrze i jest maksymalnie wydajny. Wchodząc w ten stan uwaga skoncentrowana jest tylko na istotnych dla wykonania konkretnej czynności informacjach (powstaje idealny przepływ wiadomości pomiędzy umysłem a ciałem). Obserwatorom wydaje się, że zawodnik wykonuje swoje działania bez większego wysiłku, z dużą lekkością. Stan flow charakteryzuje zaburzenie postrzegania czasu, zanik dialogów wewnętrznych i negatywnych emocji, odczucie głębokiej satysfakcji i uwolnienie ogromnego pokładu kreatywności, poczucie jedności z otoczeniem i wykonywanym działaniem oraz wysoki poziom motywacji i energii wewnętrznej.
Inspirowanie się
Inspirowanie się to działanie, które prowadzi do osiągania założonych celów. Warto skupić się tu na grze wewnętrznej (innergame), którą każdy człowiek rozgrywa w swojej głowie. Występuje ona pod postacią wewnętrznych dialogów, które powinny być głosem rozsądku, szczęścia i dobrej intencji. Jest to element na pograniczu psychologii sportu, własnej świadomości, lifehackingu, spojrzenia na świat, motywacji i działania. Bardzo ważne jest to, jak osoba odbiera bodźce i filtruje informacje. Czasami doskonały sportowiec, potrafi zaprzątać sobie głowę, wyolbrzymiając nieistotne błędy, które nie mają wpływu na efekty jego działań. Ma wrażenie, że nie jest wystarczająco dobry, a nawet, że powinien skończyć ze sportem. W inspirowaniu się, istotne jest właściwe filtrowanie bodźców i informacji oraz nie pozwalanie na zbyt duży wpływ ze strony innych. Kolejnym przykładem destruktywnego działania głosów wewnętrznych są wymówki, które mają to do siebie, że nadaje się im przekonującą wartość. Towarzyszą one stale wszystkim zawodnikom, jednak najwybitniejszych sportowców cechuje umiejętność ich ignoracji oraz doskonalenia się, mimo ich obecności. Można również zacząć działać bardziej logicznie i emocjonalnie, przez co wysunąć kontrargument nie do przebicia i je pokonać.
Lifehacking
Lifehacking to model opisujący, jak osiągnąć oczekiwany efekt życiowy. Jest to zestaw odpowiednich kroków, które po wprowadzeniu w życie, dużo mniejszym nakładem wysiłku przyczynią się do osiągnięcia zamierzonego celu. Model ten analizuje konkretne przypadki związane z danym doświadczeniem (np. zdobycie mistrzostwa świata w piłce nożnej), po czym powiela powtarzające się wzorce. Kluczem tu, jest ich znalezienie i przedstawienie w sposób adekwatny. W skrócie, model ma na celu uproszenie nam konkretnych czynności, zadań, czy realizacji celu. Jedną z dziedzin, w której doskonale sprawdza się lifehacking jest sport. Sprawdzone rozwiązania, które doprowadziły zawodników do poziomu mistrzowskiego, mogą być z sukcesem wykorzystywane podczas szkolenia osób dopiero zaczynających swoją przygodę ze sportem.
Odpowiednie odżywianie
Odpowiednie odżywianie jest to niezwykle istotny czynnik, związany pośrednio z rozwojem. Długotrwałe przemęczenie jest stresem i prowadzi do zakłócenia stanu równowagi organizmu (homeostazy), a nawet może doprowadzić do licznych zaburzeń zdrowotnych. Choćby najmniejsze zmiany mogą przyczynić się do problemów w realizacji określonych zadań i zmuszać do zmniejszenia intensywności. Sportowiec, ze względu na wysokie zapotrzebowanie energetyczno-odżywcze, musi zwracać ogromną uwagę na proces odnowy powysiłkowej swojego ciała, którego głównym celem jest uzupełnienie substratów energetycznych, licznych makroskładników oraz materiałów budulcowych. Przestrzeganie zasad odpowiedniego żywienia i suplementacji, które są czynnikami umożliwiającymi właściwą i szybką regenerację, należy do najważniejszych zadań w procesie treningu. Na najwyższym poziomie współzawodnictwa sportowego, wśród zawodników poddawanych rygorystycznemu wysiłkowi fizycznemu, właściwe prowadzenie diety i wprowadzanie odpowiednich korekt może zadecydować w dużym stopniu o sukcesie. Podstawowym celem diety jest optymalne zabezpieczenie potrzeb energetycznych i budulcowych organizmu. Sposób odżywania musi sprzyjać rozwojowi sprawności fizycznej oraz przeciwdziałać skutkom przeciążeń wysiłkowych. Kolejnym problemem w diecie sportowca jest odpowiedni skład jakościowy, który powinien być ściśle związany z rodzajem, intensywnością i czasem trwania wysiłku. Uwzględniać powinien on odpowiednie zróżnicowanie podaży składników pokarmowych, w szczególności białka, węglowodanów i tłuszczu. Oczywiście, dieta sportowca musi podlegać również ogólnie przyjętym normom zdrowego żywienia. Duży wpływ na stan zdrowia zawodnika mogą mieć czynniki, takie jak: rodzaj, jakość, proporcje spożywanych makroskładników, czy sposób przygotowania potraw.
Środowisko
Środowisko może być istotnym czynnikiem prowadzącym do rozwoju sportowca. Na początku warto przedstawić, czym jest środowisko społeczne. Uważane jest za względnie trwały układ jednostek, grup i innych zbiorowości ludzi, które oddziaływują na zachowanie, aktywność i rozwój człowieka. Istotnymi czynnikami są tu: poziom wykształcenia społeczeństwa i grup powiązanych z daną jednostką, ekonomiczna pozycja społeczeństwa i grupy, poziom kultury życia jednostki oraz rozmieszczenie zbiorowości ludzkiej. Środowisko społeczne znacząco wpływa na atmosferę sportu, oczekiwania oraz wsparcie. Dla przykładu, w Tajlandii muay thai to sport narodowy, przez co stoi na wysokim poziomie oraz jest szansą na ucieczkę od niskiego poziomu życia, jak i możliwością uzyskania edukacji. W Norwegii zaś, boks, MMA i kick-boxing są zakazane. Można je trenować, ale zabroniona jest organizacja zawodowych gal na terenie tego kraju. Powodem tego jest opinia miejscowych stowarzyszeń medycznych, które uważają, że sporty te prowadzą do trwałych uszkodzeń mózgu. Wsparcie społeczne może odnosić się również do dostępności ośrodków sportowych, czy dostępności środków dydaktycznych, treningowych lub kontroli treningu. Wyróżniamy także środowisko sportowe, a więc grupę ludzi, którzy swe działania podporządkowują rozwojowi i tworzeniu konkretnej dyscypliny sportowej. Kolejny rodzaj, czyli środowisko przyrodnicze, rozumiane jako całokształt naszego otoczenia, czyli ożywione i nieożywione składniki przyrody oraz organizmy żywe. To, gdzie sportowiec przeprowadza swój trening może mieć wpływ na jego rezultaty. Dla przykładu, odpowiednio długi wysiłek (około 4 tygodni) na wysokościach, w niezanieczyszczonym powietrzu zwiększa produkcję czerwonych krwinek odpowiedzialnych za transport tlenu do wszystkich komórek ciała. Ich średnia długość wynosi od 90 do 120 dni, przez co w tym czasie można uzyskać dużo lepsze wyniki sportowe
